داستان مرگ محمد و فرهاد که جاودانه شدند - اخبار نجوم

رفتگری که جان بخشید

به گزارش روزنامه شهروند، فرهاد سی وهفت ساله بود و در ملایر زندگی می کرد. با رفتگری، هزینه زندگی همسر و پسر دَه ساله اش را تأمین می کرد. تمام زندگی اش خانواده اش بود. بیماری آسم داشت و با این حال هرگز تصورش را هم نمی کرد که به چنین سرنوشتی دچار گردد. با پای خودش به دلیل تنگی نفس جزئی به بیمارستان رفت، اما دیگر نفس نکشید و همسر و پسرش را برای همواره تن ها گذاشت. فرهاد وقتی به علت تنگی نفس به بیمارستان رفت تا اقدامات همیشگی را انجام دهد، جلوی در بیمارستان از حال رفت. کوشش پزشکان برای نجات جان او نتیجه ای نداد و فرهاد برای همواره رفت. اما با رفتنش جان بخشید و خانواده اش سعی کردند با اهدای اعضای بدنش او را زنده نگه دارند. عموی فرهاد که حکم پدرش را هم دارد، درباره این ماجرا گفت: پدر فرهاد سال ها پیش فوت کرد. برای همین من همواره سعی کردم برایش پدری کنم. فرهاد آسم داشت، ولی حالش خوب بود. مشکل خاصی نداشت. آن روز هم فقط دچار کمی تنگی نفس شده بود. حالش آن قدر بد نبود. حتی خودش به تنهایی به بیمارستان رفت تا با پزشک مشورت کند. اما گویا جلوی در بیمارستان ناگهان از حال می رود. او را به داخل بیمارستان منتقل می نمایند، ولی فرهاد دیگر زنده نبود. او دچار سکته مغزی شده و به کما رفته بود. دو سه روز از بستری شدنش گذشت که پزشکش با من تماس گرفت. آن ها گفتند فرهاد دچار مرگ مغزی شده و دیگر هیچ امیدی برای بازگشتش وجود ندارد. با صحبت های آن ها بود که فهمیدم می توانیم اعضای بدنش را اهدا کنیم. با همسر و مادرش صحبت کردم. مادرش کمی دل نگران بود. اما با او حرف زدیم و وقتی فهمید می توانیم با این کار چند نفر را از مرگ حتمی نجات دهیم راضی شد. او گفت حالا که می دانم از دست دادن عزیز چقدر سخت است، دوست ندارم فرد دیگری این حال و روز را تجربه کند. همین شد که با اهدای اعضای بدنش موافقت کردیم. قلب، کلیه ها و کبدش را اهدا شد .

خانواده فرهاد حالا با این بخشش حال و روز بهتری دارند. همین که تصور می نمایند توانسته اند جان چند نفر را نجات دهند، حال شان خوب است. ولی آن ها گله هم دارند: برادرزاده ام رفتگر شهرداری بود. از صبح تا شب کار می کرد تا زن و بچه اش زندگی راحتی داشته باشند. با این حال کلی مسائل اقتصادی داشت. حالا که مرده، هیچ کس از شهرداری حتی یادی از او نکرد. زن و بچه اش مانده اند با کلی مسائل اقتصادی؛ هیچ کس حتی از او تقدیر هم نکرد. محمد صالح هر روز گریه می نماید و یاد پدرش لحظه ای او را رها نمی نماید .

استقبال روستاییان از اهدای زندگی

محمد هجده ساله بود. تنها 6روز قبل از آن تصادف شوم، جشن تولدش را برگزار نموده بود. آن شب می رفت تا با دوستانش برای امتحان درس بخواند. با چند نفر از هم کلاسی هایش قرار داشت. با موتور رفت، اما سر پیچ با موتور دیگری برخورد کرد و به کما رفت. دوستش هم ترک موتورش بود، اما او آسیب جدی ندید. فقط محمد بود که دچار مرگ مغزی شد. محمد رفت، اما جان چند نفر را نجات داد و این تصمیم خانواده اش به یکی از اخبار خوب روستای ازندریان در ملایر تبدیل شد. دایی محمد در این باره به خبرنگار شهروند گفت: حال خانواده محمد اصلا خوب نیست. داغ از دست دادن او آن هم 6 روز پس از تولدش، همه را شوکه نموده است. محمد پسر عظیم خانواده بود. یک خواهر و برادر کوچک تر از خودش داشت. پسر درسخوانی بود و کلی برای آینده اش برنامه داشت. سال آخر دبیرستان بود. همواره آرزو داشت مرد موفقی گردد تا بتواند زندگی راحت تری برای خانواده اش فراهم کند. پدرش چرخکار و خیاط بود. با این حال مسائل اقتصادی زیادی داشت. بیستم خردادماه بود که محمد رفت تا با دوستانش درس بخواند. چهار یا پنج نفر بودند که می خواستند دور هم جمع شوند.