تعویق المپیک و اتفاق تلخ برای چند ورزشکار، خطری که در کمین است - اخبار نجوم

تصمیم مشترکی که میان مسئولان کمیته بین المللی المپیک (IOC) و مقامات سیاسی و ورزشی ژاپن برای لغو المپیک 2020 و تعویق یک ساله آن گرفته شد، نشان داد که سلامتی شرکت نمایندگان در المپیک اولویت است همانطور که این فاکتور در تمام اتفاقات اجتماعی باید ارجحیت داشته باشد.

مزایا و معایب تعویق المپیک برای ورزشکاران ایران

همین مهم یعنی سلامتی بهانه ای بود که دستیابی به آن باعث خوشایند بعضی ورزشکاران از تعویق المپیک شد. خبرنگاران چند روز پس از قطعی شدن لغو برگزاری المپیک در زمان مقرر اولیه با مطرح کردن اینکه کدام ورزشکاران مطرح از به تعویق افتادن المپیک خرسند شدند؟ به این موضوع پرداخت که سهراب مرادی، حمیده عباسعلی و حسن یزدانی ورزشکارانی هستند که می توانند از تعویق المپیک به عنوان فرصتی برای بهبودی و سلامتی کامل استفاده نمایند.

زمانی که تعویق المپیک قطعی شد اعزام سهراب مرادی به توکیو هنوز معین نشده بود - کما اینکه همچنان نامعین است- چون به خاطر دو بار جراحی که یک سال قبل از آن در ناحیه دیسک کمر و کتف دستش داشت نتوانسته بود از حضور در رقابت های گزینشی به حد نصاب لازم برای کسب یکی از دو سهمیه مصوب وزنه برداری ایران برسد.

حسن یزدانی به دلیل پارگی مینیسک و جراحی زانو به زمان احتیاج داشت تا همان فوق ستاره همیشگی کشتی ایران گردد و جوابگوی قطعی امید ایرانی ها برای طلایی شدن یا حداقل کسب مدال در توکیو. حمیده عباسعلی هم که یک روز بعد از المپیکی شدنش آسیب دید، هیچ چیز به اندازه زمان و فرصت برایش لازم و ضروری نبود تا بتواند ایده آل ترین شرایط را در میزان آمادگی خود ایجاد کند.

لغو المپیک در زمان اولیه فرصت لازم را به مرادی، یزدانی، عباسعلی و امثال این ورزشکاران داد تا از شرایط نه چندان مطلوب شان فاصله بگیرند اما در عین حال تهدیدی جدی ایجاد کرد برای المپین های دیگر که امروز گریبانگیر یکی دو نفر از آنها شده و همچنان در کمین دیگر ورزشکاران هم نشسته است.

آنهایی که از برگزار نشدن به موقع المپیک ضربه خوردند

مزایا و معایب همزمانی که تعویق المپیک می توانست برای کشورها و ورزشکاران شان داشته باشد، اجتناب ناپذیر بوده و است. احتمالاً خیلی از کشورهای دیگر مانند ایران، از تعویق المپیک برای بهبود اوضاع المپین های شان استفاده کردند. در واقع اینگونه نبوده که ورزش ایران از موقعیت این جاده برای رساندن تمام و کمال ستاره های مصدومش به توکیو گوی سبقت را از دیگر کشورها ربوده باشد.

اگر هم فرض را بر این بگذاریم که ایران در این زمینه پیشرو بوده، باید روی دیگر سکه را هم در نظر گرفت که گویای شرایط ورزشکارانی است که هنگام تعویق المپیک مسئله ای از حیث اوضاع جسمانی نداشتند اما امروز و در فاصله کمتر از پنج ماه مانده به زمان جدید بازی ها با معضل آسیب دیدگی روبرو هستند.

آرمین هادی پور نمونه شاخص این دسته ورزشکاران است؛ یکی از دو تکواندوکار المپیکی ایران که آسیب دیدگی قدیمی زانو داشت اما با همان شرایط به تمرینات و مسابقاتش ادامه داد. حالا که المپیک نزدیک تر از همیشه است اما شرایط پیچیده تری برایش رقم خورده چون با پارگی رباط صلیبی روبرو شده است.

درمان پارگی رباط صلیبی فقط جراحی است اما در صورت تن دادن هادی پور به این کار قطعیتی برای بهبود شرایط او تا زمان اعزام به توکیو وجود نخواهد داشت چون فرصت چهارماهه باقی مانده تا المپیک برای این بهبودی کافی نیست. اینکه تکواندوی ایران با وجود اسم و رسم و ادعایی که دارد، به قدری با ظرفیت نیست که بتواند طبق شرایط المپیک فردی دیگری را در وزن هادی پور جایگزین او کند، موضوع مهمی است که پرداختن به آن جای بحث زیادی دارد.

موضوع مهم در اینجا شرایط آسیب دیدگی هادی پور است که باید روزها با آن مدارا کند در حالی که یک سال پیش که بحث تعویق المپیک مطرح شد و حتی در بازه زمانی که قرار بود این رویداد برگزار گردد، اوضاع او تا این حد حاد نبود که حُکم ورزشکار یک پا ایران را در توکیو داشته باشد؛ البته در صورتیکه اوضاع از این بدتر نگردد و به منع هادی پور برای اعزام نینجامد.

مجتبی عابدینی هم دیگر ورزشکاری است که طی یک سال تعویق المپیک با بحران مصدومیت دست و پنجه نرم کرد و حتی به خاطر آن یکی دو مرحله اردوی تیم ملی شمشیربازی اسلحه سابر را هم از دست داد. موضوع جراحی از احتمالات در نظر گرفته شده برای بهبود کتف عابدینی هم بود اما خوشبختانه بخت با او کمک کرد و مداواهای دیگر برایش آنقدر موثر شدند که مجبور به پذیرفتن تیغ جراحی نگردد.

خطر همچنان در کمین است

سی و دومین دوره بازی های المپیک در غیرممکن ترین حالت ممکن و با یک سال تاخیر نسبت به زمان اولیه، مردادماه سال آینده در توکیو برگزار می گردد. فاصله چهار ماه باقی مانده تا این بازی ها می تواند آبستن حوادث ریز و درشت زیادی برای ورزش ایران باشد که البته دیگر کشورها و ورزشکاران شان هم قاعدتاً از آن مصون نیستند.

این فرصت برای بعضی ورزشکاران معین نماینده است به جهت اینکه تکلیف خود برای حضور در المپیک را معین می نمایند، بعضی ورزشکاران از این فرصت برای آماده سازی جدی تر خود نسبت به ماه های قبل بهره می برند، بعضی آن را برای بهبود اوضاع آسیب دیدگی مغتنم می شمارند و… در عین حال همه این ورزشکاران همیشه با خطر مصدومیت روبرو هستند که می تواند در حین بازی، تمرین و حتی عادی ترین شرایط گریبان شان را بگیرد.

بد نیست مدیران و مربیان ورزشکاران و تیم های المپیکی با در نظر دریافت این واقعیت که می تواند حتی منجر به عدم اعزام یا کاهش امید مدال آوری گردد، اصول و نظارت بیشتر را در برنامه های آنها اعمال نمایند اگرچه مصدومیت بی خبرترین اتفاقی است که می تواند هر فرد نزدیک به ورزش را درگیر کند همانطور که همین چند روز پیش علیرضا دبیر را دچار خود کرد و کارش را به جراحی کشاند.