10 بازیگر مرد خوب دهه گذشته که در اسکار نادیده گرفته شدند - اخبار نجوم

برخی از نقش آفرینی های شایسته، توسط عظیمترین جایزه هالیوود تقدیر شدند اما اسکار معمولا مسیرهای قدیمی و سنتی خود را دنبال می نماید و از توجه کردن به بازی های ریسکی تر خودداری می نماید.

در یک دهه اخیر شاهد بازی های خیلی خوبی از سوی بازیگران بودیم که حتی نامزد جایزه اسکار هم نشدند. نگاه کردن به عقب و انتخاب پنج بازی برتر هر سال که می توانست نامزد اسکار گردد کار چالش برانگیزی است اما زمانه با نقش هایی که واقعا هنرمندانه ایفا شده باشند مهربان است. نقش هایی که همراه مخاطبان و در یادشان می مانند. یک بازی فوق العاده به اسکار احتیاجی ندارد تا در یادها بماند اما خوب است ببینیم که از این بازیگران عظیم به خاطر کوشش سختشان تقدیر می گردد.

فهرست زیر مربوط به ده بازیگر مرد یک دهه اخیر است که حقشان بود نامزد اسکار می شدند ولی نادیده گرفته شدند.

1. آدام سندلر

• بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد
• فیلم: جواهرات تراش نخورده (Uncut Gems)
• کارگردان: جاش و بن سفدی
• محصول 2019

آدام سندلر نامزد جایزه اسکار احتمالا عبارتی است که خیلی ها را متعجب یا شاید حتی عصبانی کند. آدام سندلر محبوبیتش را به عنوان کمدین به دست آورد اما بارها توانایی بازیگری خود را در فیلم های عظیم از کارگردانان مشهور ثابت نموده است. داستان های مه یه روویتز نوآ بومباک و punch drunk love پل توماس اندرسون دو نمونه خوب این مدعا هستند. اما عظیمترین دستاورد بازیگری سندلر تا امروز بازی در نقش هاوارد رتنر در فیلم جواهرات تراش نخورده است. او نقش مردی را بازی می نماید که کودک درون قوی دارد و شخصیتی نفرت انگیز و به لحاظ اخلاقی ورشکسته را بازی می نماید که مخاطب به طرز عجیبی با او احساس همذات پنداری می نماید و برایش دل می سوزاند.

طلسم هاوارد رتنر این است که هیچ وقت راضی نمی گردد. او دائم روی همه چیز ریسک می نماید تا به امتیاز بیشتری برسد. تنش فیلم گاهی عصبانی نماینده می گردد و سندلر در آن سکانس های ناخن جویدن اضطراب و هیجان هاوارد را خیلی خوب از کار درمی آورد.

2. هیو جکمن

• بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد
• فیلم: زندانیان (Prisoners)
• کارگردان: دنی ویلنوو
• محصول 2013

اسم هیو جکمن غالبا با بازی در نقش ولورین در فیلم مردان ایکس گره خورده یا یکی از اجراهایش در فیلم های موزیکالی مثل بینوایان اما واقعیت اینجاست که او در بازی در نقش کاراکترهای تاریک و آزاردهنده هم رکورد خوبی دارد. هیچ نقشی در این باره به اندازه کلر دوور در فیلم زندانیان نمی تواند قابلیت های جکمن را به رخ بکشد. در این فیلم او نقش پدری را بازی می نماید که بعد از گم شدن دخترش به لحاظ احساسی تا نهایت برون ریزی می رود.

زندانیان این سؤال را مطرح می نماید که مردم در ناامیدانه ترین ساعات زندگیشان قادر به انجام چه کارهایی هستند. هیو جکمن در بالا بردن حس اضطرابش در حین جست وجوی دخترش کار عظیمی انجام می دهد. از همان ابتدا مشخص است که دوور قابلیت خشم بی حد و حصر دارد و جکمن قادر است همان طور که دوور از شایستگی اعمال قانون ناامید و ناامیدتر می گردد به تدریج این حس خشم را بالا و بالاتر ببرد. در کارنامه جکمن این نقش می تواند یک نقطه عطف محسوب گردد.

3. ویلم دفو

• بخش: بهترین بازیگر مکمل مرد
• فیلم: فانوس دریایی (Lighthouse)
• کارگردان: رابرت ایگرز
• محصول 2019

یکی از عظیمترین شکایت هایی که می گردد از جوایز اسکار داشت این است که آن ها به جهت گیری هایشان در خصوص فیلم های ژانر ادامه می دهند. این وسط ژانر وحشت یکی از آن ژانرهایی است که معمولا به آن توجهی نمی گردد. فیلمی شبیه فانوس دریایی به نظر عجیب و غریب تر و ویژه تر از آن است که برای آموزشگاه که هوادار فیلم های جریان اصلی است جلب توجه کند. اما حتی با وجود این ماجرا، اینکه به بازی مکمل وحشیانه ویلم دفو در اسکار توجه نشد، مضحک است. دفو به طرز باورنکردنی گویش و فیزیک یک فانوس بان قرن نوزدهمی را به تصویر می کشد.

فانوس دریایی فیلم عجیبی است و احتیاج داشته که بازیگرانش یعنی ویلم دفو و رابرت پتینسون خودشان به نقش هایشان فکر نمایند. برخی از سکانس ها مغشوش و آشفته، برخی دیگر ترسناک و هم زمان خنده آور است. دفو مهارتش را با تغییر همه این احوالات به شکلی نرم نشان می دهد. کمتر نامزد اسکاری کارش به شجاعت نقشی بوده که دفو در این فیلم ایفا نموده است.

4. رابرت پتینسون

• بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد
• فیلم: اوقات خوش (Good Time)
• کارگردان: جاش و بن سفدی
• محصول 2017

الان دیگر نباید تردیدی در این رابطه باشد که رابرت پتینسون در میان بهترین بازیگران نسل خودش قرار می گیرد. پتینسون کاملا از آن روزهای اول بازی در فیلم نوجوانانه افسانه گرگ و میش فاصله گرفته و حالا نقش های هیجان انگیزی برای بازی در فیلم های مستقل انتخاب می نماید. بهترین بازی پتینسون تا امروز شاهکار مدرن برادران سفدی یعنی اوقات خوش بوده است. تریلر شبانه ای که داستان یک سارق دغل باز بانک است که باید پول کافی فراهم کند تا برادرش را از زندان بیرون بیاورد.

این ماجرا که کاراکتر پتینسون قرار است برادرش را نجات دهد تنها نقطه رستگاری روح اوست. او می خواهد هر کسی را که سر راهش قرار می گیرد نابود کند و راه های خلاقانه ای برای شرارت و سنگدلی پیدا می نماید. درست شبیه کاراکتر هاوارد رتنر در جواهرات تراش نخورده کانی شخصیتی که پتینسون نقشش را بازی می نماید هم دچار یک آشفتگی درونی است.

5. واکین فینیکس

• بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد
• فیلم: او (Her)
• کارگردان: اسپایک جونز
• محصول 2013

واکین فینیکس برای بازی در نقش جوکر سال گذشته اسکار گرفت اما چند سال پیش وقتی در فیلم او بازی کرد هم استحقاق اسکار را داشت. نگاه اسپایک جونز به آینده ای که چندان هم دور به نظر نمی رسد توانایی انسان ها برای تنهایی را زیر ذره بین گذاشت. فیلم نشان داد چه طور متصل شدن هر چه بیشتر مردم دنیا به یکدیگر ممکن است منجر به تنها شدن بیشترشان بگردد. جونز احساساتی که کاراکتر فینیکس به اسم تئودور نسبت به یک سیستم عامل هوش مصنوعی تجربه می نماید را انتقاد نمی نماید و اجازه می دهد که رابطه آن ها تا رسیدن به خاتمه تلخش جلو برود و شکل بگیرد.

چالش هایی که این کاراکتر با آن ها روبه روست معنایش این بوده که فینیکس باید به عنوان بازیگر کارهای سختی انجام می داده. او باید با کسی تعامل به خرج می داده که روبه رویش سر صحنه حضور نداشت.

6. اسکار آیزاک

• بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد
• فیلم: درون لوین دیویس (Inside Llewyn Davis)
• کارگردان: جوئل و اتان کوئن
• محصول 2013

این یکی از فیلم های متمایز درباره هنر است که در فهرست خیلی از منتقدان به عنوان یکی از برترین فیلم های قرن بیست و یکم تا امروز حضور دارد. برای آن هایی که کار هنرمندان را پیگیری می نمایند این شک به خود و هراس برای جلو رفتن یک چالش هر روزه است. درون لوین دیویس به این جنگ هر روزه از دریچه چشم یک خواننده فولک نگاهی می اندازد. خواننده ای که زندگی اش با تنهایی و تراژدی نابود شده است. در طول فیلم دیویس با بارقه هایی از پیروزیت و راحتی وسوسه می گردد که هیچ گاه به آن ها نمی رسد. اسکار آیزاک ردای این فلسفه زندگی سخت را به تن نموده و مثل بیشتر کاراکترهای فیلم های برادران کوئن روح سنگینش را در پس ظاهری طعنه زن و سخت پنهان نموده است.

7. ایتان هاوک

• بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد
• فیلم: اولین اصلاح شده (The First Reformed)
• کارگردان: پل شریدر
• محصول 2017

ایتان هاوک یکی از عظیمترین بازیگران زنده دنیا است اما او اغلب نقش های درونگرایانه بازی می نماید و آموزشگاه اسکار دنبال نقش های پرسروصداتری است. در حالی که بهترین بازیگری به معنای بیشتر بازی کردن نیست. بازی آرام و کنترل شده ای شبیه آن چه که ایتان هاوک در فیلم اولین اصلاح شده ارائه می دهد سزاوار ستایش و توجه از سمت اسکار است. حتی می تواند جزء بهترین بازی های قرن بیست و یکم قرار بگیرد.

کشیش تالر مردی که هاوک نقشش را بازی می نماید با تراژدی دست و پنجه نرم می نماید و فقط با تحمل درد است که می تواند روحش را شفا بدهد. هاوک هنرمندانه اضطراب های وجود تالر را و این که چه طور منجر به انجام کارهایی از سمت او می شوند، نمایش می دهد.

8. تارون ایگرتون

• بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد
• فیلم: راکت من (Rocketman)
• کارگردان: دکستر فلچر
• محصول 2019

شاید تأثیر این باشد که فیلم بلافاصله سال بعد از بوهمین راپسودی به نمایش درآمد به همین دلیل با وجود این که نقدهای بهتری رویش نوشته شد آن ستایشی را که باید از سمت فصل جوایز دریافت نکرد. شاید هم به این دلیل که تارون ایگرتون مثل رامی مالک بازیگر شناخته شده ای نبود. اما به هر حال او در این فیلم شگفت انگیز است.

نکته مهم فیلم این است که ترانه ها را واقعا خود او می خواند و همین باعث شده که فیلم یک موزیکال واقعی باشد. ایگرتون در فیلم سرشار از انرژی است. صدایش خوب است اما به جز اجرای خوبش در صحنه های موزیکال پیروز می گردد به لحاظ احساسی هم با کارش فیلم را ارتقا بدهد. بعد از این فیلم احتمالا فرصت های بهتری نصیب ایگرتون می گردد که خودش را نشان بدهد.

9. مایکل استالبرگ

• بخش: بهترین بازیگر نقش مکمل مرد
• فیلم: مرا به نام خودت صدا بزن (Call me by your name)
• کارگردان: لوکا گوادانینیو
• محصول 2017

فیلم مرا به نام خودت صدا بزن یکی از محبوبترین فیلم های منتقدان در سال 2017 بود. اغلب اوقات آن هایی که برنده اسکار بازیگری می شوند بر اساس کلیپ های کوتاه اسکار قضاوت می شوند که در همان زمان مراسم اسکار و موقع اعلام نامزدها هم پخش می گردد. این البته همواره بهترین راه برای رده بندی بهترین بازیگران نیست اما تماشای یک مونولوگ واقعا قدرتمند می تواند به شما بینشی از حس و حال بازی یک بازیگر بدهد.

اگر قرار باشد از یکی از مونولوگ های برتر دهه دوم قرن بیست و یکم حرف بزنیم قطعا سخنرانی خارق العاده ساموئل پرلمن (با بازی مایکل استالبرگ) خطاب به پسرش الیو (با بازی تیموتی شالامه) در انتهای فیلم مرا به نام خودت صدا بزن صندلی رفیعی در این فهرست خواهد داشت. در عرض چند دقیقه استالبرگ شرح می دهد که چرا اهمیت دارد آدم ها نسبت به احساساتشان گشاده و باز باشند و این هم خوبی ها و هم بدی های خودش را دارد و پسرش نباید به خاطر دلشکستگی لذتی را که تجربه نموده از یاد ببرد.

نکته درخشان بازی استالبرگ این جاست که او کاملا فیلم را تا این نقطه درک نموده است. تماشاگر قادر است او را در نقش محافظ ناظری ببیند که به الیو اجازه می دهد احساساتش را تجربه کند و بعد این سخنرانی عالمانه را ارائه می دهد. فقط یک بازیگر خارق العاده می تواند چکیده تم فیلم را در یک سکانس صمیمانه مثل استالبرگ ارائه دهد.

10. رابرت دنیرو

• بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد
• فیلم: مرد ایرلندی (Irishman)
• کارگردان: مارتین اسکورسیزی
• محصول 2019

مرد ایرلندی استحقاقش را داشت که نامزد جایزه های اسکار بیشتری گردد و عجیب ترین نکته این است که رابرت دنیرو برای بازی در شاهکار مارتین اسکورسیزی نامزد دریافت جایزه نشد. آن هم با وجود این که او قلب و روح این فیلم بود. شاید چون بیشتر بحث درباره حضور دنیرو به تکنولوژی تغییر سن که روی نقش او بیشتر از بقیه ایفا شده بود می پرداخت. او نقش کاراکتری بسیار پیچیده را بازی کرد. آدمکشی که احساس و تشخص و افسوس و پشیمانی زیادی در وجودش دارد. هر چه بیشتر تماشایش می کنیم وجوه بیشتری از کاراکترش را آشکار می نماید.

• 10 بازیگر زن خوب دهه اخیر که در اسکار نادیده گرفته شدند

منبع: taste of cinema